In de tijd dat vluchtelingen, asielzoekers, statushouders regelmatig heel erg negatief in het nieuws kwamen heb ik een aantal vrienden ontvolgd. De haat tegen mensen die alles achter zich hebben gelaten om ergens anders met niets opnieuw te beginnen, was mij vreemd. Hoeveel mensen, bekenden ook, anderen niet de meest vreselijke dingen toewensten, deed mij soms gruwelen van sociale media.

Het was de tijd dat wij onze stichting oprichtten. Omdat we zagen dat de nood hoog was, maar we nog niet precies wisten wat we zouden gaan doen, stelden we onze doelstellingen in de statuten lekker ruim. Zo konden we inspringen op de ruimtes die anderen lieten liggen. Met onze sportdagen voor kinderen boekten we al snel succes en waar we een half jaar geleden nog wat sneu werden weggelachen met onze atelierplannen, worden we nu gezien als volwaardige stageplek. We overleggen met participatieconsulenten en andere stichtingen, pitchen ons suf, bezoeken vrouwen bij taalinstituten, onderhandelen over de huur, en struinen Marktplaats en kringloopwinkels af. Twee jaar sleuren begint zijn vruchten af te werpen.

Oproepjes op de sociale media voor spullen, hulp en zelfs geld worden beloond. Het is goed te zien hoeveel mensen meedenken, -doen en -leven. De anti’s kunnen nog steeds meelezen met wat we doen. En wie weet waar dat nog goed voor is.

Sociale media, tussen haat en liefde

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten