Tijdens het Holland Festival mocht ik, uitgenodigd in een klein, bijzonder gezelschap luisteren naar het Metropole Orkest met solisten van de Syrian Big Band.
Na een haastige zaterdag door de drukke agenda met sportende kinderen, namen we plaats in Carré. En wat er toen gebeurde was WAUW! Op het podium vond integratie plaats zoals integratie bedoeld was. Een samensmelting van culturen met zulke bevlogen musici. Hun passie voor muziek straalde ervan af, en was werkelijk een lust voor het gehoor.
Na ruim twee jaar werken met en voor vluchtelingen, op de vooravond van de opening van ons atelier Mijn Buuf, was deze avond ongepland een perfect moment voor bezinning. Ruim twee jaar verhalen en emoties van onze Syrische vrienden kwamen langs naast de triomfen die we haalden en de gevechten die we moesten leveren om als stichting gezien en gehoord te worden. Niets vochtige ogen bij het horen van sommige werken, maar BAM!! gewoon dikke tranen. Dima Orsho, een Syrische zangeres met een stém zong, totaal onverstaanbaar voor mij, maar ik vertaalde het naar het verlangen naar een Syrië dat er ooit was en nooit meer terug komt. Het voelde als verlangen naar de tijd dat de kinderen klein waren en met gewassen haartjes op schoot kropen voor een bedtijdverhaaltje. Iets dat voorbij is, nooit meer terugkomt, maar waaraan ik zo’n warm gevoel overhoud, maar dan nóg sterker. Ik voelde de herinneringen van vluchtelingen aan hun land toen het nog goed was.
De optredens van Moslem Kahal, Ibrahim Keivo, Kinan Azmeh en Eric Vloeimans, jazz met een arabische ondertoon, waren net zo meeslepend, warm en met respect voor elkaar. Wat een verbroedering daar op dat podium! En dat voelde zo goed. Ook wij slaan bruggen met wat we doen: mensen op basis van gezamenlijke interesses met elkaar laten “optreden” en het succes delen. Trots op wat we vanuit het niets in ruim twee jaar hebben bereikt, kijk ik met spanning uit naar de volgende stap: de opening van Mijn Buuf!
