Waarmee krijg je drie hoofdklasse-spelers van Almeerse, Amsterdam en HGC bij elkaar om zo openhartig over zichzelf te vertellen? Dat is een gedeelde interesse. Geen hockey, geen Oranje, maar Meet-n-Move.
Robbert Delissen sprak als een minstens zo goede versie van Twan Huys, met Pasha Gademan, Valentin Verga en Flois van der Linden over hun inzet voor Meet-n-Move.
Meet-n-Move is een sport- en speldag waar Nederlandse kinderen en vluchtelingenkinderen een hele dag samen sporten onder begeleiding van topsporters. Initiatiefnemer Floris van der Linden kostte het in 2016 weinig moeite om zijn vrienden Valentin Verga en Pasha Gademan als begeleiders op een Meet-n-Move te laten helpen.
“Vali” kwam op eenjarige leeftijd met zijn ouders en zussen vanuit Argentinië naar Nederland. “Mijn ouders zijn een beetje gek,” vertelt Vali lachtend. “Ze hadden de keuze uit Spanje, Italie en Nederland. Dan is een spaans sprekend land toch de makkelijkste keuze? Nee hoor, zij kozen voor Nederland!”
Tijdelijk, want toen hij vijf was verhuisden ze weer terug. Terug in Argentinië bleek hij het jongetje dat slecht Spaans sprak, hij had immers een Nederlandse ‘r’ en niet die rollende Spaanse. De familie van zijn vader speelde rugby en de familie van zijn moeder voetbal, dus Vali ging voetballen. Vader Alex, die niet lang genoeg was om een goede rugby-speler te worden, was de hockeyer in het gezin.
Toen Vali twaalf was, was de economie in Argentinië zó slecht, dat zijn moeder vond dat ze terug moesten naar Nederland om hun kinderen, inmiddels vier, een goede toekomst te geven. Nu maakten de kinderen Verga het afscheid veel bewuster mee en vonden het lastig om uit hun leventje gehaald te worden, om in Almere opnieuw te starten.
Vader Alex ging bij Laren hockeyen. Als migrant was hij een opvallende verschijning in het Gooi. Moeder Sophia speelde bij de dinsdagveterinnen bij Almeerse en opperde dat haar man misschien een leuke aanvulling voor de club was. Vader Alex, die voor Argentinie uitkwam mocht wel voorspelen en de rest is geschiedenis.
Pasha is zoon van Iraanse vluchtelingen. Zijn ouders waren activisten vanaf het bewind van Khomeini. Pasha’s moeder Mardjan weigerde haar vrijheden op te geven vanwege haar geslacht en belandde in de gevangenis. Zijn vader, verliefd op Mardjan, bood aan om met haar te trouwen zodat zij vrijgelaten kon worden. Onder strikte regels: ze mocht niet studeren of boeken of tijdschriften lezen, kwam zij vrij en trouwden zij. Zij kregen twee zoons voor dat Pasha’s vader moest vluchten. Hij kwam in Nederland en kon, na de asielperiode doorlopen te hebben zijn gezin via gezinshereniging laten aansluiten. Maar dat kostte Mardjan teveel tijd. Na vier vluchtpogingen lukte het haar eindelijk om met haar twee kinderen het land uit te komen en via Frankrijk naar Nederland te gaan. Het gezin werd herenigd in Breda en geplaatst in Brummen. Hij herinnert zich dat zijn moeder zand door haar handen liet lopen voor hun ogen. “Dat was de grond van een vrij land, vertelde mijn moeder toen ik haar later eens naar die herinnnering vroeg..” Zijn ouders werkten keihard. Zijn vader in Brummen eerst in een fabriek en later, toen ze naar Almere verhuisden, als postbode. Daar liep hij drie wijken, terwijl moeder Mardjan als schoonmaakster werkte. Het geld dat zij verdienden gebruikten zij om te overleven én om de studie van zijn moeder te betalen. Via het UAF, een stichting die vluchtelingen helpt met hun studie, ging zij een HBO-opleiding volgen. Ook Vali herinnert zich dat zijn vader keihard werkte om het gezin te laten overleven.
Moeder Mardjan studeerde, studeert nog steeds en haar staat van dienst is enorm. Inmiddels is zij directeur van hetzelfde UAF, dat haar destijds hielp met haar studie. Pasha’s vader is inmiddels leidinggevende bij Post.nl en werkt samen met zijn zoon in een eigen bedrijf.
Zowel Vali als Pasha hockeyen bij Almeerse voordat Vali de overstap maakt naar Amsterdam.
Hebben zij zich, als buitenlanders, geaccepteerd gevoeld in Nederland? Beide mannen voelen zich Nederlander en niet anders behandeld, waarop Pasha vertelt over een hockeywedstrijd waar de supporters iets zongen langs de lijn. In het vuur van het spel hoorde hij niet precies wat, maar dat bleek “er is een Turk in het veld, er is een Turk in het veld en die hoort hier niet” te zijn. Hij keek verbaasd om zich heen om te zien waar die Turk speelde, en besefte toen dat het om hem ging. De reacties van zijn ploeggenoten vervolgens deden hem veel goed. En hij vertelt erbij dat dit wel een incident was.
Beiden vinden dat hun ouders hun voorbeeld zijn in het pakken van je kansen en het benutten van mogelijkheden en je grenzen verleggen. Dat dit ze gevormd heeft tot wie ze nu zijn, ook als topsporters. Valentin deelt daarop heel openhartig een “geheimpje” met het publiek.
Deze openhartigheid van de mannen over hun leven als “buitenlander” in Nederland maakt vragen los bij het publiek. En zij beantwoorden ze met passie en vanuit het hart.
“Is het samenbrengen van deze uitersten, hockeykinderen en vluchtelingenkinderen, niet teveel gevraagd voor die leeftijd?” Vali antwoordt met een resoluut “nee”. “Kinderen boeit het geen reet of de ander net afgezet is in de nieuwste Range Rover of dat ‘ie uit de bus vanuit het COA komt”. Wij, volwassenen zijn daar veel te veel mee bezig.” Vanuit zijn werk, Peak4, doet hij een soortgelijk project. Kinderen uit tegengestelde sociale milieus in Amsterdam met elkaar laten sporten en spelen. “Dat werkt gewoon”.
Floris beaamt dat vanuit Meet-n-Move. “Zet een opblaasveld neer, een paar voetballen en hockeysticks en die kids doen de rest.” Waarop Pasha aanvult: “Dat is absoluut waar. Valentin heeft ook wel een natuurlijke gave om met die kinderen om te gaan. Hij stelt ze zulke eerlijke vragen dat ik wel eens denk, dat kun je niet maken, maar juist wel. Kinderen zijn eerlijk en open. Zet ze bij elkaar en de dag vliegt om. En het geeft mij zoveel energie.”
Vali vertelt over de laatste Meet-n-Move in Almere waar een blond paardestaartje in een mooi trainingspak een heel verhaal stond te vertellen aan een klein meisje dat bijna alleen Arabisch sprak. “Ze begrepen elkaar en het lijkt me sterk dat het blonde meisje vloeiend Arabisch spreekt”. Waarop Pasha adrem reageerde: “het is Almere hè”.
Herkennen ze zich in de verhalen van die kinderen? “Nee niet echt”, zegt Pasha, “ik was drie toen ik hier kwam en kan me de periode op het AZC niet herinneren, maar ik herken wel de emoties die erbij los komen.”
“Wat zouden Nederlanders kunnen doen om de integratie te verbeteren?”
Valentin geeft aan dat het over de grenzen van je sociale klasse of leefwereld heen stappen voor iedereen mogelijk is. Dat je daarvoor geen stichting of vrijwilliger hoeft te zijn, maar dat iedereen dat kan doen. Hij herinnert zich de tweede keer dat ze in Almere kwamen. Kennissen hadden hun huis klaar gemaakt om er te wonen en er stond een grote pan erwtensoep met 6 kommen op tafel. Zij lieten het gezin daarop alleen om met elkaar te zijn bij de start van hun nieuwe leven hier.
Wij kijken terug op een mooie avond met indringende verhalen. Alle hulde en dank gaat naar Robbert Delissen, die deze verhalen los wist te krijgen, en Valentin Verga, Pasha Gademan en Floris van der Linden, die hun, soms heel persoonlijke verhalen, met ons wilden delen.
Waarop Pasha juist ons als Meet-n-Move bedankte, voor wat wij, zónder vluchtelingenachtergrond doen voor deze kinderen.
