Waarmee krijg je drie hoofdklasse-spelers van Almeerse, Amsterdam en HGC bij elkaar om zo openhartig over zichzelf te vertellen? Dat is een gedeelde interesse. Geen hockey, geen Oranje, maar Meet-n-Move.
Robbert Delissen sprak als een minstens zo goede versie van Twan Huys, met Pasha Gademan, Valentin Verga en Flois van der Linden over hun inzet voor Meet-n-Move.

Meet-n-Move is een sport- en speldag waar Nederlandse kinderen en vluchtelingenkinderen een hele dag samen sporten onder begeleiding van topsporters. Initiatiefnemer Floris van der Linden kostte het in 2016 weinig moeite om zijn vrienden Valentin Verga en Pasha Gademan als begeleiders op een Meet-n-Move te laten helpen.

“Vali” kwam op eenjarige leeftijd met zijn ouders en zussen vanuit Argentinië naar Nederland.

Mijn ouders zijn een beetje gek,” vertelt Vali lachtend. “Ze hadden de keuze uit Spanje, Italie en Nederland. Dan is een Spaans sprekend land toch de makkelijkste keuze? Nee hoor, zij kozen voor Nederland!”

Tijdelijk, want toen hij vijf was verhuisden ze weer terug. Terug in Argentinië bleek hij het jongetje dat slecht Spaans sprak, hij had immers een Nederlandse ‘r’ en niet die rollende Spaanse.
Toen Vali twaalf was, was de economie in Argentinië zó slecht, dat zijn moeder vond dat ze terug moesten naar Nederland om hun kinderen, inmiddels vier, een goede toekomst te geven. Nu maakten de kinderen Verga het afscheid veel bewuster mee en vonden het lastig om uit hun leventje gehaald te worden om in Almere opnieuw te starten.

Pasha is zoon van Iraanse vluchtelingen. Zijn ouders waren activisten vanaf het bewind van Khomeini. Pasha’s moeder Mardjan weigerde haar vrijheden op te geven vanwege haar geslacht en belandde in de gevangenis. Zijn vader, verliefd op Mardjan, bood aan om met haar te trouwen zodat zij vrijgelaten kon worden. Onder strikte regels, ze mocht niet studeren of boeken of tijdschriften lezen, kwam zij vrij en trouwden zij. Zij kregen twee zoons voordat Pasha’s vader moest vluchten. Hij kwam in Nederland en kon, na de asielperiode doorlopen te hebben zijn gezin via gezinshereniging laten aansluiten. Maar dat kostte Mardjan teveel tijd. Na vier vluchtpogingen lukte het haar eindelijk om met haar twee kinderen het land uit te komen en via Frankrijk naar Nederland te gaan. Het gezin werd herenigd in Breda en geplaatst in Brummen. Hij herinnert zich dat zijn moeder zand door haar handen liet lopen voor hun ogen.

Dat was de grond van een vrij land, vertelde mijn moeder toen ik haar later eens naar die herinnnering vroeg..”

Zijn ouders werkten keihard. Zijn vader in Brummen eerst in een fabriek en later, toen ze naar Almere verhuisden, als postbode. Daar liep hij drie wijken, terwijl moeder Mardjan als schoonmaakster werkte. Het geld dat zij verdienden gebruikten zij om te overleven én om de studie van zijn moeder te betalen. Via het UAF, een stichting die vluchtelingen helpt met hun studie, ging zij een HBO-opleiding volgen. Ook Vali herinnert zich dat zijn vader keihard werkte om het gezin te laten overleven.
Moeder Mardjan studeerde, studeert nog steeds en haar staat van dienst is enorm. Inmiddels is zij directeur van hetzelfde UAF, dat haar destijds hielp met haar studie. Pasha’s vader is inmiddels leidinggevende bij Post.nl en werkt samen met zijn zoon in een eigen bedrijf.

De bewonderding voor hun ouders die zoveel gedaan hebben om hun kinderen een goede toekomst te geven, steken ze niet onder stoelen of banken.

Gelukszoekers? Wie is dat niet? Iedereen wil geluk in zijn leven. Of dat in werk, liefde, sport, voor je kinderen of gezondheid is, dat maakt niet uit. Gelukszoekers zijn we allemaal!"

Hebben zij zich, als buitenlanders, geaccepteerd gevoeld in Nederland? Beide mannen voelen zich Nederlander en niet echt anders behandeld. Waarop Pasha wel een minder leuke herinnering deelt. Hij vertelt over een hockeywedstrijd waar de supporters iets zongen langs de lijn. In het vuur van het spel hoorde hij niet precies wat, maar dat bleek “er is een Turk in het veld, er is een Turk in het veld en die hoort hier niet” te zijn. Hij keek verbaasd om zich heen om te zien waar die Turk speelde, en besefte toen dat het om hem ging. De reacties van zijn ploeggenoten die het voor hem opnamen deden hem veel goed.
Valentin deelt daarop heel openhartig een “geheimpje” met het publiek.

Deze openhartigheid van de mannen over hun leven als “buitenlander” in Nederland maakt vragen los bij het publiek. En zij beantwoorden ze met passie en vanuit het hart.
“Is het samenbrengen van deze uitersten, hockeykinderen en vluchtelingenkinderen, niet teveel gevraagd voor die leeftijd?” Vali antwoordt met een resoluut “nee”.

Kinderen boeit het echt geen reet of de ander net afgezet is in de nieuwste Range Rover of dat ‘ie uit de bus vanuit het COA komt”. Wij, volwassenen zijn daar veel te veel mee bezig.”

Vanuit zijn werk, Peak4, doet hij een soortgelijk project. Kinderen uit tegengestelde sociale milieus in Amsterdam met elkaar laten sporten en spelen. “Dat werkt gewoon”.
Floris beaamt dat vanuit Meet-n-Move. “Zet een opblaasveld neer, een paar voetballen en hockeysticks en die kids doen de rest.” Waarop Pasha aanvult: “Dat is absoluut waar. Valentin heeft ook wel een natuurlijke gave om met die kinderen om te gaan. Hij stelt ze zulke eerlijke vragen dat ik wel eens denk "dat kun je niet maken" maar juist wel. Kinderen zijn eerlijk en open. Zet ze bij elkaar en de dag vliegt om. En het geeft mij zoveel energie.”
Vali vertelt over de laatste Meet-n-Move in Almere waar een blond paardestaartje in een mooi trainingspak een heel verhaal stond te vertellen aan een klein meisje dat bijna alleen Arabisch sprak. “Ze begrepen elkaar en het lijkt me sterk dat het blonde meisje vloeiend Arabisch spreekt”. Waarop Pasha adrem reageerde: “het is Almere hè”.

Herkennen ze zich in de verhalen van die kinderen? “Nee niet echt”, zegt Pasha, “ik was drie toen ik hier kwam en kan me de periode op het AZC niet herinneren, maar ik herken wel de emoties die erbij los komen.”

"Wat zouden Nederlanders kunnen doen om de integratie te verbeteren?”
Valentin geeft aan dat het over de grenzen van je sociale klasse of leefwereld heen stappen voor iedereen mogelijk is. Dat je daarvoor geen stichting of vrijwilliger hoeft te zijn, maar dat iedereen dat kan doen.
Wij kijken terug op een mooie avond met indringende verhalen. Alle hulde en dank gaat naar Robbert Delissen, die deze verhalen los wist te krijgen, en Valentin Verga, Pasha Gademan en Floris van der Linden, die hun, soms heel persoonlijke verhalen, met ons wilden delen.

HGC College Tour, 5 april 2018

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten